deneme birr kii

Eski dostum blog,

Nasıl başlayacağımı bilemediğim zaman "bana bu kalbin kadar temiz sayfayı ayırdığın için.." diye yazıveresim gelir hep. Kalplerimizin tertemiz olduğu zamanlardan kalma bir alışkanlık işte. Yetişkinler kullanmıyor bu cümleyi. Zannederim, çocukca ve klişe olduğundan değil de muhatapların liyakati olmadığından rağbet etmiyorlar. Gerçi senin kalbin yok, iyi ki de yok. Epey ağır bir yüktür kendisi. Taşıyabilmek için evvela âdem olmak gerek. 

***

Bugün yine bütün sosyal medya hesaplarımı kapatsam, bir kendime gelsem, kendim ne alemdeymiş halini hatırını bir sorsam  diye düşünürken, bir yandan da elimden düşmeyen telefonla muhabbete devam ediyorum. Birden korkunç bir şey oldu. Telefon elimden düştü. Yer çekiminden mütevellid bildiğin düşmek. Oracıkta öylece kalakaldım. Ekran sizlere ömür. Ben de gittim gidiyorum. Issız adada üç şeysiz kalsam daha ümitle bakacağım hayata. Bir kaç saniyede hayatı film şeridi gibi geçermiş ya insanın gözünün önünden. Aynen öyle oldu ama hayatımın akıllı telefonsuz kısmına sıra gelince film kopuyor. 

Sahi biz akıllı telefondan önce ne yapıyorduk yahu? Nasıl vakit dolduruyorduk? Ne bileyim, whatsapp yok, face yok, instagram yok, yemek siteleri yok. Beyimin telefonundan tarif bakıyorum artık. O da bozulursa aç kalacağız. Hele ülke gündemi, hafazanallah.. ben saniyeler farkıyla takip etmezken dünyayı kim kurtarıyordu. 

Aaa! Baktım ki kendime doğru yoldayım, az daha zorlasam gelicem. Telefon aklını yitirince epeydir yan gelip yatan kafa çalışmaya başladı. Şimdi telefonsuz hayatımda neler yaptığımı yeniden tecrübe ederek hatırlamaya çalışıyorum. Uzun zamandır ilk defa bilgisayar ekranında yazı yazıyorum mesela. Hem belki benim gibi akıllı telefonsuz insan kişileri de vardır, türünün son örnekleri. Beraber asrımızın vahim haline zihin yorarız. Nasıl olsa telefonumun tamiri gecikirse akletmek işi bir süre daha bana düşecek. Bak yine düşmek deyince... :((