2.01.2008

diş, dişçi, tosbağa


Bu günlerde, ailecek kendimizi emanet ettiğimiz bir türk hekimi var ki; muayenehanesi ikinci adresimiz, kendisi de aileden birisi oldu.

Kurtuldum kurtulacağım derken, bir de çocukların tedavileri çıktı. Yani yaşadığımız; 'dişimizi verdik çenemizi kaptırdık' türünden bir durum. Asıl şaşırdığım şey; ben çocukları dişçi koltuğuna nasıl oturtacağım diye düşünürken, yoğun bir doktor muhabbetiyle karşılaşmam. Benim bildiğim çocuklar dişçiden korkar. Hele de o kabir azabı aletler vızıldamaya başlayınca hepten tırsar. Bizde tam tersine, önce ben yaptıracağım tarzında tartışmalar yaşanıyor. S. soruyor mesela: "Anne benim dişim tekrar ne zaman çürür?" diye. Bu duruma sevinmeli miyim üzülmeli miyim diye sordum doktor teyzelerine. Bu cesur delikanlılarla gurur duymalıymışım.

Sizinle gurur duyuyorum minik tosbalarım. :)

2 yorum:

Adsız dedi ki...

Geçmiş olsun...

Ebrûlî dedi ki...

Teşekkür ediyoruz Mehmet abi. İnşallah tez vakitte...